RADIO I TELEWIZJA
W okresie II Rzeczypospolitej radio uważano za wynalazek epokowy. Obok prasy radio stanowiło główne okno na świat większości obywateli. Podawano aktualne wiadomości, transmitowało koncerty, opery, przedstawienia teatralne i wydarzenia sportowe. Nadawano także programy tzw. gimnastyki radiowej, która miała się przyczynić do rozwoju kultury fizycznej społeczeństwa (pomysłodawcą był mjr Władysław Dobrowolski). Przy radiu gromadziły się całe rodziny, nierzadko także sąsiedzi. W 1938 r. liczba abonentów radiowych przekroczyła 1 milion i ciągle wzrastała.

Na runku można było nabyć odbiorniki wielu firm – zarówno produkcji krajowej, jak i zagranicznej. Najważniejsze marki okresu to Marconi, Philips, Telefunken, Ericsson, czy Państwowe Zakłady Tele- i Radiotechniczne i Towarzystwo Elektrit z Wilna. Produkowano zarówno klasyczne radioodbiorniki, pozwalające odbierać stacje zagraniczne, jak i nieduże odbiorniki do odbierania wyłącznie stacji polskich, o małym zasięgu. Istniały odbiorniki turystyczne, o małej wadze. Od 1929 r. w sprzedaży istnieje tzw. Detefon – kompaktowy i tani aparat radiowy, który powstał z inicjatywy Polskiego Radia, w celu zwiększenia liczby radiosłuchaczy. W 1931 r. zbudowano pod Raszynem maszt antenowy, który stanowił wówczas najwyższą konstrukcję w Europie.



W roku 1939 funkcjonuje w kraju kilka stacji Polskiego Radia. Każda nadawała programy własne, o charakterze lokalnym oraz retransmitowała programy z Warszawy. W zależności od osób kierujących danymi stacjami, różny był ich program i charakter.
Radio poznańskie, którego siedziba znajdowała się przy Placu Wolności, nadawało koncerty symfoniczne, transmitowało opery „Straszny Dwór” Moniuszki. Dużą popularnością cieszyły się audycje z muzyką ludową. Oraz audycje słowno – muzyczne Roy’a i Obsta. Radio posiadało własny zespół rewiowy. Rozwinięty był dział rolniczy i wiejski, ze względu na rolniczy charakter Wielkopolski.

Stacje Polskiego Radia w 1939 r. to:
a) Warszawa I - stacja o zasięgu krajowym. Jej programy były nadawane we wszystkich pozostałych stacjach radiowych. Sygnał Warszawy I to od 1935 r. pierwsze takty „Pierwszej Brygady”, wprowadzone po śmierci Marszałka Piłsudskiego.
b) Warszawa II – stacja o charakterze lokalnym powstała w 1937 r. Sygnał to pierwsze takty Poloneza A-dur Fryderyka Chopina.
c) Kraków – Sygnał stanowiły pierwsze takty „Krakowiaczka”
d) Poznań - Sygnał stanowiły pierwsze takty „Roty”
e) Katowice - Sygnał stanowiły dźwięki uderzenia młotkiem w kowadło.
f) Wilno – Sygnał stanowił śpiew kukułki,
g) Lwów – niestety piszącemu nie udało się ustalić sygnału,
h) Łódź - niestety piszącemu nie udało się ustalić sygnału,
i) Pomorze – nadawane jako Rozgłośnia Pomorska w Toruniu. Od 1937 r. także nadaje z Bydgoszczy. Sygnałem stacji był refren pieśni flisaków „Hej flisacza dziatwo” z opery „Flis” Stanisława Moniuszki.
j) Baranowicze – Stacja powstałą w 1938 r. Sygnałem był sygnał trąbki KOP-u.
k) Łuck – stacja miała nadawać od jesieni 1939 r. Nigdy nie uruchomiona.

Zasięg rozgłośni Polskiego Radia 31 sierpnia 1939 roku


Poza wyżej wymienionymi stacjami Polskiego Radia, na Kresach funkcjonowały rozgłośnie lokalne Korpusu Ochrony Pogranicza, które nadawały programy Polskiego Radia i własne. Informacje przekazywane w polskich stacjach oparte były przede wszystkim o informacje podawane przez Polską Agencję Telegraficzną.
Od 1937 r. trwają w Polsce próby nadawania sygnału telewizyjnego. W 1938 ustawiono na warszawskim wieżowcu Prudential antenę telewizyjną, a w 1939 r. wyemitowano pierwszy film telewizyjny „Barbara Radziwiłłówna”. Ostatecznie 26 sierpnia 1939 r. Mieczysław Fogg wziął udział w pierwszej próbnej transmisji telewizyjnej na żywo.