W rozkazie operacyjnym z dnia 12 września 1939 wydanym przez gen. Abrahama dla Brygady widnieje zapis, że radiostacja ma rozkaz utrzymywać łącznośc z Armią Poznań i Pomorze. Oznacza to tyle że 12 września 39 radiostacja RKD szwadronu nadal działała. :)

Na podstawie wykazu oficerów wojsk łączności - S. Markowski, Zegrze 2003,
Merkisz i Kopczyński swój pierwszy stopień oficerski otrzymali obaj w Szkole Podchorążych Inżynierii w Warszawie a nie w Zegrzu :)

Merkisz dostał ppor.  1934 r.
Kopczyński dostał ppor. 1935 r.

Według posiadanego przeze mnie spisu jeńców w Woldebergu przebywali:
- por. Merkisz Leonard - 1025/IXB - 3220
- por. Kopczyński Szymon - Tadeusz - 893/XIB - 2277
Czyli Kopczyński przeżył wrzesień,

Na liście niema obu rezerwistów Nonasa i Bolty.

Życiorys por. Merkisza już na stronie internetowej.

Leonard Merkisz, porucznik łączności. Urodzony 13 czerwca 1912 r. w Odessie, w rodzinie Mieczysława i Marii. W 1918 r. rodzina Merkiszów przeniosła się do Polski. Leonard w 1926 r. wstąpił do Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu. Od 1931 r. był słuchaczem Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie (specjalność łączność), którą ukończył w 1934 r. i uzyskał awans na pierwszy stopień oficerski podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy, gdzie objął stanowisko instruktora i dowódcy plutonu łączności.

W 1935 r. ukończył on 5-cio miesięczny kurs dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, awansował na stopień porucznika ze starszeństwem dnia 1 stycznia 1936 r. Od lutego 1936 pełnił służbę dowódcy plutonu łączności i instruktora w Szwadronie Łączności Pomorskiej Brygady Kawalerii. W październiku 1936 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy Szwadronu Łączności Wielkopolskiej Brygady Kawaleri w Poznaniu.

We wrześniu 1939 r. dowodził szwadronem łączności WBK i dotarł z oddziałem aż do Warszawy. Po kapitulacji stolicy trafił do Oflagu w Woldenbergu 1025/IXB - nr 3220.

Po wojnie mieszkał w Poznaniu. Zmarł 31 sierpnia 1995 r. i spoczął na Cmentarzu na Miłostowie w Poznaniu.

Taka mała wstawka. Akcja "Bollwerk"
http://www.poznan.pl/mim/main/przygotow … 24498.html

Chorąży Stanisław Kwaśniewski wymieniony w tekście to dowódca plutonu gospodarczego naszego Szwadronu!

Zaktualizowany tekst na stronę dotyczący historii szwadronu

Szwadron powrócił do Poznania najpewniej w grudniu 1938 r., witany owacyjnie przez mieszkańców miasta w trakcie defilady Wielkopolskiej Brygady. W lecie 1939 r. brał udział w manewrach brygady na ternie Biedruska i południowej Wielkopolski. W sierpniu 1939 r. wraz z ogłoszeniem mobilizacji, rozpoczęła się także mobilizacja Szwadronu Łączności nr 7. Mobilizacje prowadzono w 15 Pułku Ułanów i przebiegła ona na 100% bez braków.
Szwadron podążał za sztabem Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, rozwijając łączność w miejscu postoju. Po mobilizacji Szwadronu przesunięto do Śremu, gdzie obsługiwał stojące tam Dowództwo brygady. Zarządzono ostre pogotowie, które trwało do rozpoczęcia działań wojennych do dnia 1 września 1939 r. Podczas walk i przemarszów żołnierze Szwadronu starali się utrzymać łączność z pododdziałami Brygady oraz między Brygadą, a Armią "Poznań" lub Armią "Pomorze". Wiadomo iż w dniu 2 września gen. bryg. Roman Abraham przydzielił Szwadronowi dwa dodatkowe samochody typu furgon dla plutonu telefonicznego.
W składzie Szwadronu służyły także jedyne kobiety w Brygadzie. W ramach plutonu łączności Kwatery Głównej, walczyło kilka juzistek operujących aparatami Hughesa. Taki oto fragment znajdujemy we wspomnieniach generała Abrahama "Szwadron łączności szybko ciągnie połączenia. Nasze dzielne koleżanki juziski nie mają jednak szczęścia, zaledwie bowiem podłączą aparaty Hughesa, muszą je zaraz rozmontowywać z uwagi na płynność położenia i ponowną zmianę miejsca postoju naszej brygady. [...] Nasze dzielne juzistki dowlokły za sobą do Sierakowa ciężkie aparaty Hughesa. Poleciłem je zniszczyć. Uważałem że łatwiej przebijać się ludziom nie obarczonym troską wleczenie ze sobą sprzętu, który w naszych warunkach nie mógł być już użyty. Z własnej inicjatywy dowiozły go jednak do Warszawy i przekazały armii. Nadałem im wszystkim Krzyże Walecznych. Nazwiska dwóch z nich pamiętam. Były to Teresa Łaszyk i Jadwiga Tobolska.".
Szwadron przez Puszczę Kampinoską przebija się do stolicy. W lasach żołnierze łączności walczą jak piechota wręcz z Niemcami. Por. Tadeusz Kopczyński wraz ze swoim plutonem radio bierze udział w przebijaniu się do stolicy pod Wólką Węglową. W dniu 20 września 1939 pododdziały docierają do Warszawy. Tam szwadron bierze udział w obronie stolicy. Na bazie miejskiej sieci telefonicznej i radiostacji N1/T organizował łączność dowódcy Zbiorczej Grupy Kawalerii w gmachu Sejmu RP przy ul. Wiejskiej. Grupa powstała 23 września pod dowództwem gen. Abrahama, po jego kontuzji dowodził nią płk dypl. Leon Strzelecki. Swój szlak bojowy szwadron zakończył w dniu kapitulacji Warszawy w dniu 28 września 1939 r. Rozkaz o rozwiązaniu został wydany w dniu 29 września 1939 r.
Za walki wrześniowe odznaczonych zostało wielu żołnierzy szwadronu. Wśród nich orderami Virtuti Militari V klasy odznaczeni zostali: dowódca por. Leonard Merkisz, ppor. Tadeusz Kopczyński. Krzyżami Walecznych odznaczeni zostali por. Jerzy Olszewski, chorąży Stanisław Kwaśniewski, st. wachm. Andrzej Mendyka, wachm. Walenty Szymankiewicz, plut Antoni Hodowany, plut. Stanisław Konopka, st. uł. Władysław Wojtysiak, st. uł. Edward Szwarc, st. uł. Edmund Przybył, uł. Jan Kamyszek, uł. Stefan Woliszewski (pośmiertnie) oraz juzistki Teresa Łaszczyk – Kossowska, Pelagia Maria Tobolska i Pelagia Jujówna.
Nieznane są straty Szwadronu, gdyż żadne ze znanych nam źródeł nie podaje listy poległych. Wiadomo iż 12 września 1939 r. w wyniku ostrzału artyleryjskiego miejsca postoju w folwarku Psary - Polesie jednostka poniosła straty. Możliwe, iż jeden z podoficerów popełnił samobójstwo w czasie kapitulacji Warszawy.

WITAM,
Ten fragment wspomnień Nonasa jest z Instytutu Sikorskiego. Mamy całość w rekopisie. Jest sporoo przekłamań, bo Nonas trochę oczyszcza się z faktu, że się zgubił. Podaje on np. nieprawdziwe informacje dotyczące sprawności radiostacji, którym zaprzeczają inne źródła, w tym wspomnienia gen. Abrahama. 

Aber liebes Gott, warum po czesku?!  :D